Γύριζα 10 η ώρα το βράδυ σπίτι με τσακισμένα φτερά, χάλια διάθεση. Έφαγα όλο το σιδηρόδρομο του ΗΣΑΠ στη μάπα και περίμενα υπομονετικά για μία ώρα το γαμωλεωφορείο. Συν τοις άλλοις τα 2 περίπτερα δεν είχαν εισητήρια το κέρατό μου.
Ένας γεράκος, μας έλεγε ότι είχε ζαχαροπλαστείο σε μια περιοχή που ξέρω, πως τότε τα πράγματα ήταν πολύ καλά και γινόταν χαμός με τα γλυκά. Τα έπαιρναν κυριολεκτικά με το κιλό οι άνθρωποι, τώρα πια δεν είναι έτσι λόγω οικονομκών. Μας είπε επίσης ότι έχασε την κυρά του νωρίς κι έτσι έπρεπε να το αφήσει το μαγαζί "Το άφησα όμως το μαγαζί γιατί έχασα την κυρά. Κι έπρεπε να το αφήσω. Έπρεπε! Έπρεπε" (είπε με ένα μαράζι). 'Ομως έμαθε την τέχνη στο βαφτισιμιό του και τώρα το έχει εκείνος το ζαχαροπλαστείο. Μιλούσε και μια ακόμα νεαρή κυρία μαζί μας και μας έλεγε ότι έτυχε να δουλέψει κι εκείνη σε ζαχαροπλαστείο. Με τούτα και με εκείνα είχε περάσει κάπως ευχάριστα η ώρα που το άδειο από όρεξη σώμα μου περίμενε το λεωφορείο. Ακόμη όμως δεν είχα εισητήριο. Εν τέλει είχε ο γεράκος ένα έξτρα μειωμένο εισητήριο λεωφορείου και μου το πρόσφερε, να είναι καλά. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα, αν δεν είχα συναντήσει την κυρία αυτή και το γεράκο σήμερα, να είχα βάλει τα κλάμματα στη στάση από τα νεύρα και την απογοήτευση να περιμένω αιώνια το ΓΑΜΩλεωφορείο (κι όχι μόνο για αυτό)...
Αλήθεια, όταν κάποιος χάσει τον άνθρωπό του ή κάποιο πολύ αγαπημένο του άτομο, τι μπορεί να του δώσει δύναμη να συνεχίσει; Όταν έχει φτάσει κάποιος στο σημείο να εύχεται να μπορούσε να πέσει σε ένα τεχνητό κώμα για να αποσυνδεθεί λίγο με τον κόσμο, τι είναι αυτό που τον κρατάει από το να πέσει στις γραμμές του τρένου;
11 σχόλια:
Τί τον κρατάει ...
Ίσως το να σκεφτεί ότι το " πολύ αγαπημένο άτομο που έφυγε νωρίς " δε θα ήθελε ποτέ να τον δει να είναι έτσι . Να σκεφτεί πως το " αγαπημένο άτομο " θα τον ήθελε δυνατό και κάποια στιγμή, αργότερα, χαρούμενο . Και ότι για χάρη αυτού του πολύ αγαπημένου ατόμου αξίζει να δεχτεί όλα όσα νιώθει τώρα, να κάνει υπομονή και να έχει κουράγιο, γιατί αυτή θα ήταν και η επιθυμία του .
( ο ΗΣΑΠ έτσι όπως έχει καταντήσει αντιμετωπίζεται μόνο με ηρεμιστικά ή αλκοόλ - πόσο μάλλον όταν συνδυάζεται και με άλλα ΜΜΜ )
δεν ξέρω καθόλου. και ούτε μπορώ να φανταστώ που βρίσκει κανείς τη δύναμη να ζει, ειδικά όταν πρόκειται για τον άνθρωπο σου.
Δις ιζ γουίαρντ...δν ξέρω. Ίσως την δύναμη την βρίσκει στους φίλους και γενικά στα άτομα που είναι γεμάτα αγάπη.
Η απάντηση στην ταινία Υ.Γ : σ'αγαπώ :)
Αμα έχανα τον πιο αγαπητό μου άνθρωπο? Θα ηταν δυσκολα...όμως η ζωη έχει πολλά να μας προσφέρει και απο πείσμα και μονο θα ηθελα να τα ζησω. Τωρα αμα εφτανα την ηλικια των παππουδων μου και εχανα το ταιρι μου? Μαλλον θα πεθαινα κι εγω...θα ενιωθα πως πληρωσα τον χρονο μου σε αυτον τον κοσμο και θελω να τακιδεψω μαζι του...
Αυτος μικρη νεραιδουλα ειναι ενας απο τους μεγαλυτερους μου φοβους αυτην την περιοδο. Μην παθει κατι η γιαγια ή ο παππους μου. Ο άλλος ειναι μην παθει κατι οι γονεις μου ή η αδερφη μου. Πραγματικα θα σπασω...
@aura voluptas: κατ'αρχήν καλώς όρισες στο blog. Αυτό νομίζω είναι η απάντηση, το ότι σκέφτεσαι το αγαπημένο σου πρόσωπο να σε κοιτάει από ψηλά και δε θες να το απογοητεύσεις. Όσο για τον ΗΣΑΠ απλά αν χρειαστεί να ξαναπάρω τη γραμμή θα έχω πάρει ναρκωτικά πρώτα.
@Flonsavardu (τελικά το έμαθα να το γράφω χωρίς copy paste) ο συγκεκριμένος κυριούλης την είχε χάσει από παλιά δλδ αρκετά νωρίς (γι αυτό πιθανότατα να μην είχαν και παιδιά)... και όταν μας είπε για τη γυναίκα του ήταν σαν να έγινε χτες...οπότε ποτέ δε σταματάει να πονάει μάλλον. Τώρα δύναμη μπορεί να αντλήσει κάποιος από διάφορα μέρη, το θέμα είναι να τα βρει κάποιος υποθέτω.
@Εργαλείο: Πράγματι, οι φίλοι είναι πολύ σημαντική στη ζωή μας αλλά δεν πιστεύω ότι μπορούν να καλύψουν το κενό που θα νιώθει κάποιος αν χάσει την αγάπη της ζωής του ή το παιδί του λόγου χάρη.
@MaHaHoU: Ευχαριστώ για το "μικρή νεραιδουλα" είναι ένα προσωνύμιο που μου αρέσει πάρα πολύ. Ίσως και το πείσμα να είναι ένας τρόπος αντιμετώπισης. Έχω χάσει κάποιους παππούδες μου και πριν ένα χρόνο συγκεκριμένα έχασα τον παππού μου από καρκίνο. Ήταν τόσο ψυχοφθόρο να βλέπεις έναν άνθρωπο ψηλό, γεροδεμένο, λεβέντη, που χαιρόσουνα να τον βλέπεις να τα φέρνει όλα βόλτα, να έχει μετατραπεί σε έναν ανήμπορο γεράκο που δε μπορεί ούτε να μιλήσει. Ήταν η χειρότερη εμπειρία μου ως τώρα. Με βάραιναν τα μαύρα, με ψυχοπλάκωνε ο τάφος του παππού μου, ακόμη δε μπορώ να πηγαίνω πολύ συχνά. Μερικοί από το σόι το έχουν παρεξηγήσει αλλά δε μπορώ να σκέφτομαι ότι εκεί πέρα βρίσκεται ο παππούς μου. Όσο για τους γονείς ή τον αδερφό μου, πιστεύω θα σπάσω κι εγώ σε χίλια κομμάτια.
Ισως οτι τελικα ο άνθρωπος εκείνος που χάθηκε δεν θα το ήθελε αυτό... Θα ήθελε να είσαι καλά και να χαμογελάς. Επίσης, ο άνθρωπος είναι το πιο σκληρό ζώο πάνω στον πλανήτη. Λίγο μετά την γέννησή του ξέρει οτι θα πεθάνει. Κι όμως...ζεί, χαμογελάει, γλεντάει,κάνει οικογένεια...Να σαι καλά...
αυτές οι συζητήσεις σε τρένα, λεοφωρεία κλπ μου άρεσαν πολύ όταν ζούσα Αθήνα :-)
άσχετο αν καμιά φορά ήθελα κι εγώ να βάλω τα κλάμματα από την απελπισία της ατέλειωτης αναμονής!
ιιιιιι το έσφαξα το λεωφορεία!!!!
σβουντπ!
@Estella είναι αυτό που λέμε η άγνοια είναι ευτυχία.
@Ουφ! Κάθε μέρα που χρησιμοποιώ τα Μέσα Μαζικής Μπόχας τσιτώνουν τα νεύρα μου! Τίποτα δε με διαολίζει περισσότερο.
Λοιπόν, το έχω ξαναπεί, αλλά καλύτερα να δω τα ραδίκια εγώ, παρά ο άνθρωπός μου...
Totally agree...
Δημοσίευση σχολίου