When did it stop being free, being you and me?

Με αφορμή μια κουβέντα που είχα χτες κι έμαθα ότι ένας γνωστός μου κάποτε έκανε παρέα με ένα μεταλλά κι οι γονείς του πρώτου δεν τον συμπαθούσαν λόγω του τρόπου που ντυνόταν είπα να γράψω μερικές απόψεις μου πάνω στο θέμα.
Όπως έχω γράψει σε παλαιότερες αναρτήσεις μου, αγαπώ τη διαφορετικότητα των ανθρώπων. Μου αρέσει να θεωρώ κάθε άνθρωπο μοναδικό, όπως άλλωστε θεωρώ και τον εαυτό μου. Δε μου αρέσει να συγκρίνω τους ανθρώπους, ούτε να με συγκρίνουν. Ακόμη κι όταν συναντώ ανθρώπους με ίδια χαρακτηριστικά επικεντρώνομαι σε τι διαφέρουν κι όχι σε τι μοιάζουν.

Δυστυχώς όμως οι κοινωνία μας έχει μάθει να κρίνει τη διαφορετικότητα. Σκεφτείτε το. Προσωπικά το έχω καταλάβει γιατί ο κολλητός μου κάνει παρέα με μερικούς ροκ ποζεράδες. Έχω δει βλέμματα στο δρόμο, πώς τους κοιτάει ένας "φυσιολογικός" κατά την κρίση τους άνθρωπος. Αυτό είναι ένα παράδειγμα όσον αφορά την εμφάνιση. Όταν κάποιος δεν πληρεί τα δικά μας κριτήρια εμφάνισης πρέπει οπωσδήποτε να βρίσκουμε ένα ελάττωμα ικανό να δικιολογήσει την κακία και την προκατάληψη μας. "Είναι πολύ χοντρός", "Είναι πολύ αδύνατος", "Μοιάζει με σατανιστή", "Είναι κακάσχημος" "Φοράει ακριβά ρούχα κι είναι ψώνιο", "Δε ξέρει να ντύνεται". Ενημερώστε με αν κάνω λάθος αλλά δεν έχουμε κάποια νομοθεσία σχετικά με το πώς θα πρέπει να είναι η εμφάνισή μας ή πώς θα έπρεπε να ντυνόμαστε.

Αυτό όμως εκτείνεται και στην προσωπικότητα των ανθρώπων. Δεν είναι κακό να μην κάνεις παρέα με κάποιον επειδή δεν πιστεύεις ότι κολλάει η χημεία σας, το κακό είναι να το χρησιμοποιούμε αρνητικά ώστε να τον μειώσουμε. Βεβαια αυτό εφαρμόζεται όταν η διαφορετικότητα του άλλου δε μας ενοχλεί με απτό τρόπο, δεν μας βλάπτει.
Για παράδειγμα το χαρακτηριστικο ενός πολιτικού να λέει ψέματα, με βλάπτει, βλάπτει το παρόν μου κι ακόμα χειρότερα, το μέλλον μου, οπότε έχω το δικαίωμα στο να μην τον ψηφίσω και να το δικιολογήσω χρησιμοποιώντας αυτό το χαρακτηριστικό του.

Το πώς φαίνεται κάποιος, δεν αντικατοπτρίζει το πώς είναι πραγματικά.

Και το χειρότερο για να μπορείτε να μου την πείτε πάνω στα λόγια μου, είναι ότι κάποια στιγμή δε σεβάστηκα τα πιστεύω μου κι έκρινα λάθος κάποιους ανθρώπους, πράγμα που στην πορεία ευτυχώς αντιλήφθηκα πόσο λάθος και πόσο τιποτένιο ήταν και βρήκα το θάρρος να αντιμετωπίσω τα λόγια μου και να ζητήσω συγχώρεση όχι γιατί είχα βλάψει τους συγκεκριμένους ανθρώπους αλλά γιατί συμφώνησα σε κακολογίες εναντίον τους. Και πάλι ευτυχώς, τα συγκεκριμένα άτομα ήταν ό,τι είχα πιστέψει στην αρχή, πριν με επηρεάσουν άλλοι και με συγχώρησαν αποδεικνύοντας ότι όσο λάσπη και να έχει πέσει σε ένα σωστό άτομο, η αλήθεια όταν την ψάξεις φαίνεται.
Γι αυτό από τότε, φροντίζω να είμαι καθαρή με το τι πιστέυω για τον οποιονδήποτε, είτε τον αγαπώ, είτε τον αντιπαθώ και προσπαθώ να τον κρίνω με βάση αυτά που ξέρω κι έχω δει.

Νομίζω ότι οι μεγάλοι σε ηλικία είναι δύσκολο να αλλάξουν, όπως οι γονείς του γνωστού μου. Εμείς όμως είμαστε νέοι άνθρωποι και πρέπει να μάθουμε να στηριζόμαστε σε σωστές βάσεις αλλιώς καταλήγουμε χειρότεροι από τις προηγούμενες γενιές.

Άλλωστε η διαφορετικότητα είναι αυτή που μας κάνει αυτό που είμαστε, αν ήμασταν όλοι ίδιοι, βγαλμένοι από ένα καλούπι θα ήταν πολύ βαρετός ο κόσμος μας.
Ευχαριστώ όλους τους ανθρώπους που έχουν σεβαστεί τη διαφορετικότητά μου και δεσμεύομαι ότι θα προσπαθώ να κάνω το ίδιο.

Κι όποως λέει κι ένας στίχος:
"And if you don't fit in
just know your differences
are beautiful to see
well, they're beautiful to me".

Σας αφήνω να δω τα προκριματικά της Formula1 :)