Give 'em five...

Σήμερα, σε αυτό το φαντασμαγορικό και γεμάτο τσαντίλα ποστ, θα μοιράσω μούτζες.

Μία, για όποιον πηγαινοέρχεται μέσα στο λεωφορείο και βρίσκει διασκεδαστικό προφανώς να κωλοακουμπά όποιον κάθεται ή είναι όρθιος.

Μία, για τις 2 κομματόσκυλες κοπελιές που προσπαθούν να μας πείσουν ότι έχουν πολιτική συνείδηση κι ότι σκίζονται για το καλό της σχολής μας.

Μία, για την κακοντυμένη κοπελιά (σα ζητιάνα emo ένα πράμα) στο πούλμαν που έκραζε μια άλλη κοπελιά για το πώς ντύθηκε (μάλλον δεν έχει καθρέφτη σπίτι της).

Μία, στα γαλακτοκομικά Δέλτα που βρήκα έντομο μέσα στο μπουκάλι με το γάλα πριν 2-3 μέρες κι αηδίασα.

Μία ακόμα στο εκπαιδευτικό σύστημα γενικότερα.

Μία σε όσους δεν προσλαμβάνουν φοιτητές.

Μία στην κομμώτρια που την έπεσε στον δικό μου (έπρεπε να είχε πέσει ξύλο αλλά είμαι και κουρία πανάθεμά με :P).

Μία στα Windows Vista που δε χώνεψα ποτέ μου (Window 7 ROCK!!!)

Μία σε όλους τους βρωμερούς που χρησιμοποιούν τα Μέσα Μαζικής Μπόχας και δε σκέφτονται τους άλλους που κοντεύουν να λιποθυμήσουν από τη βρώμα.

Μία στις ηλίθιες που λούζονται με αποπνικτικά αρώματα και δε μπορούμε να αναπνεύσουμε λες και μας ρίξανε δακρυγόνα (αυτά τα αηδιαστικά που μυρίζουν σα κουφέτο και σαν μέλι, μπλιάξ!).

Μία, στις μαλακισμένες ελαφρόμυαλες που αψηφούν το "μην ανοίγετε, δεν δοκιμάζονται" στα καλλυντικά κι εν τέλει αν αποφασίσουν να πάρουν κάτι δεν παίρνουν αυτό που άνοιξαν αλλά κάποιο άλλο (πόρνες, νομίζετε ότι αυτό που διαλέξατε δεν το άνοιξε άλλη ηλίθια σαν εσάς....).

Μία, στα σγουρά μαλλιά μου που μου τη δίνουν που πετάνε μπούκλες από δω κι από κει.

Μία στους γονείς που δεν μαθαίνουν τα παιδιά τους να γίνονται καλύτερα από αυτούς.

Μία σε αυτόν που αποφάσισε ότι αρκεί να περνάει το 250 κάθε 20 λεπτά και μια σε αυτούς που δεν το άλλαξαν ακόμα.

Μία σε αυτούς που έκαναν το 222, 608 και διπλασίασαν τη διαδρομή ώστε να μπαίνει κι άλλος τόσος κόσμος.

Μία στην ανεργία.

Μία στους χέστες.΄

Μία σε αυτούς που βολεύονται σε άβολες καταστάσης επειδή είναι άβουλοι και δειλοί.

Μία στην κοπελιά που έπεφτε πάνω στην κοιλιά μου συνέχεια μέσα στο λεωφορείο.

Μία στο μαλακόγερο που πετάχτηκε στο δρόμο και όχι μόνο δεν έσκασε και να πει από μέσα του ευχαριστώ που φρέναρε Θεέ μου αλλά πήγε να βρίσει κιόλας.

Μία στην καλόγρια που μπήκε στο λεωφορείο, είδε ότι δίπλα στις άδειες θέσεις που υπήρχαν κάθονταν αλλωδαποί και γύρισε την πλάτη της κι έμεινε όρθια (είσαι κι άνθρωπος του Θεού κατά τα άλλα).

Μία σε αυτούς που βρίζουν νεκρούς στα γήπεδα.

Μία σε όλους όσους με νευριάζουν με τη μαλακία τους και μία σε αυτούς όλους όσους δε με γουστάρουν.

Και μία σε μένα για να μη μου τα χρωστάω... :P
Ξελάφρωσα!