Για όσους παρακολουθούν τα κινηματογραφικά δρώμενα, δε χρειάζονται συστάσεις... για τους λιγότερο ενημερωμένους Coraline είναι ο τίτλος ενός βιβλίου, εμπνευμένου και σχηματισμένου μέσω γραμμάτων από τον Neil Gaiman, το οποίο και πρόσφατα πήρε χρώμα και κίνηση (σάρκα και οστά θα ήταν too much to say) στις μεγάλες οθόνες.
Στην ταινία, κυριαρχεί μια σκοτεινή ατμόσφαιρα, ικανή ώστε να μας κάνει να μαντέψουμε ότι είναι παιδί του Tim Burton αλλά θα κάναμε λάθος (όχι μεγάλο βέβαια) μιας και είναι σκηνοθεσία του Henry Selick (που έχει συνεργαστεί με τον Burton στο "Τζίμυ και το Γιγαντοροδάκινο" αλλά ΚΑΙ στον "Εφιάλτη πριν τα Χριστούγεννα", οπότε σίγουρα κάπου σιωπηλά θα έχει μπει και το χεράκι του Burton στην "Coraline".
Από τις καλύτερες ταινίες κινουμένων σχεδίων της χρονιάς (εάν όχι η καλύτερη) και πιστεύω ότι μπορεί να εισαχθεί στις "Κλασσικές" -κινουμένων σχεδίων- ταινίες μαζί με την "Νεκρή Νύφη".
Γλυκιά, μέσα στην μαυρίλα της η ταινία, μας φέρνει το ακόλουθο μήνυμα:
"Μερικές φορές, αυτά που έχουμε μας φαίνονται λίγα κι έτσι μπορεί να πέσουμε σε ψεύτικες ουτοπίες και να ξεγελαστούμε, όμως όπως και η Coraline, κάποια στιγμή θα δούμε πως το ψεύτικο δε διαρκεί για πολύ κι ότι αυτό που κρύβεται από πίσω είναι ένα άχρωμο βαρετό κενό χωρίς νόημα εάν δεν έχει εμάς μέσα (όπως ο κόσμος που έφτιαξε η ψεύτικη μαμά της Coraline και στο τέλος δε μπόρεσε να επιζήσει χωρίς αυτήν). Οπότε φίλοι μου, να εκτιμάτε τα αυτά τα αληθινά πράγματα που έχετε, γιατί η Coraline στάθηκε τυχερή κι ελευθερώθηκε από τον ψεύτικο κόσμο, αλλά η Coraline έπαιζε σε ταινία, στην πραγματική ζωή μπορεί να μη σταθείτε και τόσο τυχεροί."
Btw, I Love you Mum and Dad. (Δε φταίω εγώ, η ταινία με άγγιξε τόσο πολύ).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου