Από το Pet Society στην ψυχολογική ανάλυση...

Οι περισσότεροι από εμάς διαθέτουμε λογαριασμό στο facebook, σωστά; Σωστά.
Ως γνωστόν, το facebook, μας παρέχει διάφορες εφαρμογές, παιχνίδια, κουίζ, τεστ ανάλυσης προσωπικότητας και άλλα.
Αυτό λοιπόν το ποστ είναι αφιερωμένο στο αγαπημένο μου απλικέισον, PET SOCIETY.
Αρκετοί από εσάς, πιθανότατα να παίζετε κι εσείς, για όσους όμως δεν είναι γνώστες, το Πετ Σοσάιετυ είναι ένα beta RPG στο οποίο ο χαρακτήρας σου είναι ένα μικρό ζωάκι, το οποίο μπορείς να ονομάσεις και να του δώσεις μερικά χαρακτηριστικά που διαθέτει το παιχνίδι.

Μία άλλη παράμετρος του παιχνιδιού, είναι να του διακοσμείς το σπίτι, να το ντύνεις και να το φροντίζεις.... κι εδώ έρχομαι εγώ με τους διάφορους τρελούς προβληματισμούς μου. Κάθε εβδομάδα, τα "καταστήματα" από τα οποία εφοδιαζόμαστε τα του ζωακίου μας απαραίτητα, ανανεώνονται, προσθέτοντας καινούρια αντικείμενα....
Όσοι σπεύδουμε να τα αγοράσουμε μανιωδώς κι αν τυχόν δε μας φτάνουν τα χρήματα προσπαθούμε σαν τρελοί να τα μαζέψουμε ώστε να αγοράσουμε τα τόσο επιθυμητά νέα αντικείμενα.

Όμως, αυτή η μανία μας, προέρχεται από βαθειά μέσα μας, το ερώτημα είναι. Αγοράζουμε συνέχεια έστω και στο παιχνίδι για να καλύψουμε κάποιες ανάγκες μας, που ξεχάστηκαν κι εκδηλώνονται ως καταναλωτική μανία; Υπάρχει περίπτωση απλά επειδή δεν έχουμε τη δυνατότητα να το κάνουμε αυτό στην πραγματική ζωή (να αλλάζουμε συνέχεια το σπίτι μας, να αγοράζουμε συνέχεια ρουχα κτλ) να ξεσπάμε σε ένα virtual κόσμο; Ή τελικά οι άνθρωποι που κατασκευάζουν τα Rpg προσπαθούν να δουν κατά πόσο μπορεί να επηρεαστεί ένα άτομο στην πραγματική ζωή του, χρησιμοποιώντας ένα rpg?

Μήπως, πέρα από τα αστεία, πρέπει να προσέχουμε τα πράγματα στα οποία εθιζόμαστε; Προφανώς, οι άνθρωποι του συγκεκριμένου παιχνιδιού, προσθέτουν συνέχεια πράγματα ώστε όλοι οι πορωμένοι να δίνουν από την τσέπη τους μέσω paypal για τα αποκτήσουν όλες αυτές τις αηδίες.
Το ίδιο συμβαίνει σε πανομοιότυπα παιχνίδια τύπου bitefight και δε συμμαζεύεται.
Και ας έρθουμε στις ανθρώπινες καθημερινές συνήθειες, όπως είναι το τσιγάρο, το ποτό, τα ναρκωτικά.
Σκεπτόμενη, όλες αυτές τις διαφημίσεις για το κάπνισμα και το ποτό με διάφορους ωραίους ανθρώπους που σου φωνάζουν να κάνεις κι εσύ ό,τι κάνουν για να τους μοιάσεις, βγαίνω στο συμπέρασμα ότι όλοι πρέπει να ξεσπάσουμε κάπου τελικά.
Μήπως όμως πρέπει να κρατάμε για λίγο την ψυχραιμία μας ώστε να βρούμε ένα ξέσπασμα που δε θα μας κάνει κακό ούτε και θα ενοχλεί το διπλανό μας.

Ο άνθρωπος που δε θέλει να ξεσπάσει, θα είναι αυτός που κοιτάζοντας στον μαγικό καθρέφτη, που είχε βάλει ο Ντάμπλντορ για να κρύψει τη φιλοσοφική λίθο, θα βλέπει τον εαυτό του έτσι όπως είναι....

Υ.Γ Σήμερα, όπως μπορείτε να δείτε, είχα πολύυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυ ελεύθερο χρόνο. :P