Στων Αγγέλων τα μπουζούκια...

8 Νοεμβρίου σήμερα, γιορτάζει ο Γαβριήλ, ο Μιχαήλ, ο Σταμάτης, ο Ταξιάρχης και οι Άγγελοι. Γι αυτό σήμερα θα μιλήσω για τους Αγγέλους, όχι για τους ανθρώπους που ακούν στο όνομα Άγγελος αλλά για τους ανθρώπους που τους νιώθω πραγματικά ως σωτήριες υπάρξεις στη ζωή μου. Άτομα που με βοήθησαν ή όταν τα χρειαστήκα ήταν εκεί και που αν δεν τους είχα συναντήσει, η ζωή μου σίγουρα θα ήταν προς το χειρότερο.

Και ξεκινώ με τον μικρό μου Άγγελο, τον αδερφό μου. Που είναι ένα παιδί με χρυσή καρδιά, έχει πάρα πολύ καλούς τρόπους (έχουμε και γονείς που έχουν τρόπους άλλωστε) και είναι στη ζωή μου εδώ και 15 χρόνια. Δεν θα μπορούσα να αλλάξω με τίποτα τις μέρες που καθόμαστε ακόμη και βλέπουμε κινούμενα σχέδια μαζί και χαζογελάμε ή όταν έρχεται να μου ζητήσει "συμβουλή" και νιώθω πραγματικά υπεύθυνη αλλά κι ευτυχισμένη που παίζω ένα τόσο σημαντικό ρόλο στη ζωή του. Αλλά κι εκείνος φυσικά που είναι η ευχάριστη νότα μέσα στο σπίτι (ακόμη κι αν τύχει να τσακωθούμε).

Θα συνεχίσω με τη γιαγιά μου, που έχει πεθάνει εδώ κι αρκετά χρόνια αλλά αυτός ο λίγος καιρός που την έζησα με δίδαξε πολλά. Πάντα όταν έρχεται στο μυαλό μου τη σκέφτομαι με αγάπη αλλά και λύπη που την έχασα νωρίς.

Άλλος ένας είναι ο καλύτερός μου φίλος που τον ξέρω εδώ και 8 περίπου χρόνια κι είναι το στήριγμά μου στις δύσκολές μου στιγμές από το λύκειο που τον γνώρισα ως και τώρα.

Φυσικά από τους αγγέλους μου δε θα έλειπε κι ο αγαπημένος μου που ήταν ακριβώς αυτό που έψαχνα στη ζωή μου αλλά δεν πίστευα ότι θα βρώ. Και μόνο που αντέχει την τρέλα μου του αξίζει βραβείο :P. Είναι ο άνθρωπος στον οποίο στρέφομαι σε όλες μου τις στιγμές, καλές και κακές κι εκείνος τις μοιράζεται μαζί μου και είτε χαίρεται είτε με βοηθάει.

Δε θα ξέχναγα να αναφέρω φυσικά την Ξανθούλα μου, που με εμπιστεύεται απόλυτα και με αγαπάει ακριβώς έτσι όπως είμαι, με τη γαιδουροφωνάρα μου που βγαίνει σε πολλά ντεζιμπέλ και με τις γκρίνιες μου. Το βλέπω στα μάτια της. Σημαίνει πολλά άλλωστε να σε αγαπούν οι άνθρωποι για αυτό ακριβώς που είσαι και όχι για την εικόνα που τους ταίζεις και χαίρομαι απίστευτα για τους ανθρώπους που με αποδέχονται και με αγαπούν με τα καλά μου και τα κακά μου.

Από αυτή την παρέα δε θα έλειπε η μητέρα μου, τα λόγια είναι περιττά για να γράψω κάτι για τη μητέρα μου και υπάρχουν φυσικά και πολλά άτομα σημαντικά για μένα αλλά αυτοί οι άνθρωποι κατέχουν τις υψηλότερες θέσεις τις καρδιάς μου.