Κι αν είμαι ροζ, μη με φοβάσαι...

Είμαι άνθρωπος (πάνω από όλα) πολύ ευέξαπτος. Τσαντίζομαι πανεύκολα, παθαίνω έκρηξη από τη συμπιεσμένη τσαντίλα που μπορεί κάποιος να μου προκαλέσει χωρίς κόπο αλλά όσο πιο εύκολα τσαντίζομαι τόσο πιο εύκολα μου περνάει.
Δε συγχωρώ ΠΟΤΕ κι όταν λέω ΠΟΤΕ ΤΟ ΕΝΝΟΩ (κι ας είμαι από τους James-Bondικούς, "Ποτέ μη λες ποτέ" το δόλο. Οποιαδήποτε πράξη έγινε συνειδητά για να πληγώθει, να γελαστεί, να εξαπατηθεί κάποιος. Δε θα του κρατήσω κακία, ούτε θα του το ανταποδώσω (εάν γίνει σε εμένα), αλλά θα τον απορρίψω, θα τον ξεκόψω.
Είμαι επίσης εύπιστη. Δυστυχώς ΘΕΛΩ να πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν καλή πλευρά κι ότι αυτή υπερτερεί στο τέλος. Πράγμα που με οδηγεί συχνότατα σε απογοήτευση. Αναγνωρίζω στον εαυτό μου ότι δε με ξεγελά κάποιος αλλά τον αφήνω να τον πιστέψω μόνο και μόνο για να πεθάνει τελευταία η Ελπίδα. Αλλα η καριόλα είμαι απειρόψυχη, ούτε γάτα, ούτε μαλακίες.

Ό,τι κι αν είσαι, όπως κι αν είσαι, δε θα κριθείς ... δε θα έπρεπε να κριθείς... αλλά δε θα έπρεπε να κρίνεις... Έτσι όπως είσαι εσύ μαλάκας κι έχεις πληγώσει ανθρώπους με τις πουστιές σου, έτσι έχεις δεχτεί κι εσύ την πουστιά κάποιου. How dare you να κρίνεις;
Στο κάτω κάτω, η μαγκιά είναι να παραδεχτείς τις πράξεις σου, όχι να τις φορτώσεις σε κάποιον για να γλιτώσεις το τομάρι σου...

BUT THAT'S JUST ME....

'Αντε και καλή Πρωτοχρονιά να έχουμε....