Η καλύτερη εποχή για μένα ήταν μάλλον όταν πήγαινα Λύκειο. Η πιο ξέγνοιαση, τότε που πίστευα πραγματικά ότι μπορώ να κάνω τα πάντα και πραγματοποιούσα ΟΛΑ όσα είχα στο μυαλό μου με μεθοδικότητα, στρατηγική, υπομονή κι επιμονή.
Έπειτα ήρθα στην Αθήνα, στη σχολή και σιγά σιγά με όλη αυτή τη βαβούρα της πόλης, χάθηκαν κάπου αυτές μου οι ικανότητες. Οι καθηγητές μου στο σχολείο ήταν σίγουροι ότι θα καταλήξω στη ΝΑΣΑ λόγω του μυαλού μου. Ναι, κάποτε το χρησιμοποιούσα και θα σας τσάκιζε σε όλους τους τομείς, χωρίς πλάκα. Θα μπορούσα να σας βρω μια λύση σε οποιοδήποτε πρόβλημα χωρίς να σκεφτώ πολλή ώρα. Τώρα πια το μυαλό μου έχει συννεφιά και θολούρα. Δε συγκεντρώνομαι, δε θέλω να προσπαθώ. Κάποτε ήμουν παιδί θαύμα. Άρχισα να μαθαίνω πιάνο από τα εφτά μου και σε κάθε μάθημα έπαιζα ένα κομμάτι που άκουγα στο ράδιο πριν καλά καλά μάθω το κλειδί του φα και της δασκάλας μου της έπεφτε το σαγόνι. Κάποτε ήμουνα πρώτη σε όλα, μαθήματα χωρίς διάβασμα, μουσική, ξένες γλώσσες, εξωσχολικές δραστηριότητες. Τώρα είμαι πρώτη στο να μειώνω τον εαυτό μου. Δεν είμαι δυσαρεστημένη με αυτό που είμαι τώρα, δε θα έπαιρνα πολλά πράγματα πίσω γιατί έμαθα πολλά. Απλώς πρέπει να ξεθάψω την αποφασιστικότητά μου που κρύφτηκε κάτω από ψυχοφθόρες διαδικασίες και καταστάσεις, πριν απολιθωθεί. Αν γύρναγα πίσω ίσως να μην επέλεγα τη σχολή που πέρασα αλλά και πάλι μέσα από μια τεράστια ιστορία πιθανότατα να μη γνώριζα έναν από τους λίγους ανθρώπους που μου δίνουν ελπίδα και κατά συνέπεια και μερικά άλλα υπέροχα άτομα που γνώρισα μέσω αυτού. Ναι, αυτό δε θα το άλλαζα με τίποτα, ούτε τις γνωριμίες που έκανα, ούτε καν τις αποτυχημένες φιλίες γιατί έτσι έμαθα να χειρίζομαι καταστάσεις και άτομα ακόμα καλύτερα.
Αν άλλαζα κάποια πράγματα, εύχομαι να είχα φερθεί καλύτερα στο φίλο μου τον Κυριάκο που κάναμε μαζί Βιολογία. Θα ήθελα να ήμουν καλύτερη φίλη στη φίλη μου τη Μαρία στην τετάρτη δημοτικού. Θα ήθελα να ήμουν πιο σωστή στη φίλη μου την Κατερίνα από το Λύκειο. Θα ήθελα να ήμουν ακόμη πιο σκληρή και πιο κακιά σε άτομα που προσπάθησαν σώνει και καλά να με βλάψουν.
Θα ήθελα να είχα επισκεφτεί τον παππού μου πιο πολύ τότε που ήταν άρρωστος και τώρα πια τον βλέπω μόνο αν κάποιος περήφανος ηλικιωμένος κύριος βρεθεί στο δρόμο μου και μου τον θυμίσει ή αν πετύχω κάποια φωτογραφία του.
Από την άλλη μαθαίνουμε από τα λάθη μας...μερικές φορές. Ίσως έμαθα να φέρομαι καλύτερα στους φίλους μου, ίσως έμαθα να βάζω στη θέση του οποιον ανόητο προσπαθεί να με ενοχλήσει, ίσως έμαθα να εκτιμώ τα μέλη της οικογένειάς μου. Ίσως όχι.
Μια παράκληση, να προσέχετε και να αγαπάτε τον εαυτό σας, πάντα!
As loudly as I can, Loud Melody.
7 σχόλια:
mmmm.........nomizw pws 8a latrepseis to blog mou
;)
Marb, is that you?
Ξέρεις γιατί ήσουνα καλή σε διάφορα όταν ήσουν μικρή?
γιατί καταπιανόσουν με αυτά με προσήλωση και πείσμα. με την εξάσκηση λοιπόν τα κατάφερνες!πρακτιζ μαι φριεντ!πράκτιζ!
μεγαλώνοντας θέλουμε και άλλα πράγματα (τα οποία επιλέγουμε μόνοι μας) για να νιώσουμε σπουδαίοι,οπότε αναγκαστικά κάνουμε λίγο απ'όλα.
και ποιος ο λόγος να είμαστε πρώτοι σε όλα? μπορούμε να είμαστε μέσα σε όλα και να τα φχαριστιόμαστε όλα εξίσου!
κατάφερες και πρόσθεσες και φιλίες και συγγενείς και εαυτόν..του μάτς ,γλυκιά μου Μελωδία, φορ νάθινγκ!
όλοι πληγώνουμε και πληγωνόμαστε,συμβαίνει κάθε μέρα!
επίσης αν γίνεις διάσημη κάποτε και σε ρωτήσουν τι θα άλλαζες απο το παρελθόν σου θα απαντήσεις:
"τίποτα, το παρελθόν μου με έκανε τον άνθρωπο που είμαι σήμερα,ειδικά τα λάθη μου!"
ξεγέλασε τον εαυτό σου και τους γύρω σου,φτιάξε μια φούσκα και ζήσε μέσα της..το λένε άμυνα!
(ψιτ..πλάκα σου κάνω)
Ω μα δε θα άλλαζα τίποτα, ίσως θα ήθελα σε μερικά πράγματα να είχα φερθεί πιο έξυπνα...όπως είπα είμαι ευχαριστημένη με αυτό που είμαι.
Το ότι είμαι στον δικό μου κόσμο είναι γνωστό :P
Χμ,πήγα να απαντήσω και βλέπω πως με πρόλαβαν (amalthia)!
Δεν είσαι παιδί ή έφηβη και δεν υπάρχει θέμα για πρωτιές και γυναίκα-θαύμα. όντως, αν καταπιαστείς με κάτι θα το κάνεις τέλεια, αλλά εγώ στα 30 μου πλέον βλέπω 35άρηδες που δεν έχουν οικογένεια, ασχολούνται 12 ώρες την ημέρα με τη δουλειά τους αλλά αυτό δεν τους κάνει ευτυχισμένους, τους δίνει μόνο "κοινωνική αναγνώριση", που νομίζουν ότι είναι το ζητούμενο γιατί έτσι μας έχουν πείσει. Τελείωνε στην ώρα τις σπουδές σου και βρες μια δουλειά που σε γεμίζει για να έχεις λεφτά για τα προς τα ζειν και χρόνο για όλα τα άλλα που επίσης σου αρέσουν.
Τέλος, αν κατάλαβα καλά, δεν εργάζεσαι. Θα σε συμβούλευα, ζώντας ως εργαζόμενη σε διάφορες δουλειές (δεν συνηθίζει κανείς να προσλαμβάνει μετανάστες έναντι ντόπιων)τώρα πολλά χρόνια στο εξωτερικό, κάθε φορά που διηγούμουν σε κάποιον ότι τελείωσα τη δική μου δύσκολη σχολή με άριστα (ποτέ δε μου χρησίμεψε κάπου εκτός από το να καμαρώνω γελοιωδώς σαν παγώνι)και για να το κάνω αυτό δε δούλευα ταυτόχρονα, μα συγκεντρωνόμουν σε παρακολουθήσεις μαθημάτω κτλ, με κοιτάζανε σα να είμαι απόγονος Ωνάση, γιατί στο εξωτερικό δεν παίζει να ζεις εις βάρος των κακόμοιρων γονιών μετά τα 18, οπότε καλό είναι να μην λες τέτοια πράγματα γιατί γενικώς παίζει φτώχει απαντού κι ο στόχος δεν είναι να κάνεις εχθρούς..
Πάλι καλά δηλαδή που σπουδάζω στην Ελλάδα ένα πράγμα;
όντως!αλλά μην το τραβήξεις πολύ!
Δημοσίευση σχολίου