Sonatine (volume 4)

Μου τη σπάει που δε δέχτηκα εκείνη τη μια φορά να χορέψουμε. Μου τη σπάει που πλέον δε θα έχω ξανά αυτη την ευκαιρία.
Μου τη σπάει που έφυγες νωρίτερα και μας άφησες σύξυλους να πάμε να κόψουμε το λαιμό μας. Μου τη σπάει που ταλαιπωρήθηκες απίστευτα πριν φύγεις.
Μου τη σπάει που είχαμε δύσκολες στιγμές και δεν προλάβαμε να τις διορθώσουμε.
Μου τη σπάει που δε σε βλέπω πια και που δεν θα μπορέσω ποτέ να σε ξαναδώ γιατί το πρόσωπό σου έχει αλλοιωθεί έτσι κι αλλιώς.
Μου τη σπάει που κουράστηκες να προσπαθείς να τους βάλεις όλους στη θέση τους.
Μου τη σπάει που με ήξερες αλλά έκανες ότι δε με καταλάβαινες.
Μου τη σπάει που βρίσκεσαι κάτω από το χώμα, σωματικά και δεν ξέρω πού, πνευματικά.
Μου τη σπάει που δεν προλάβαμε να κάνουμε πολλά πράγματα.
Μου τη σπάει που είσαι απόδειξη ότι και τους πιο δυνατούς ανθρώπους μια ασθένια μπορεί να τους κάνει πολύ αδύναμους.
Μου τη σπάει που έκανες κάποια σοβαρά λάθη.
Είμαι περίφανη που ήσουν αγωνιστής μέχρι και την τελευταία στιγμή κι έκανες στο τέλος αυτό που έπρεπε για να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου.
Άραγε πού να είσαι; Στέκεσαι αόρατος και μας παρακολουθείς; Είσαι κάπου μακριά και γλεντάς; Είσαι κάπου ψηλά ή κάπου χαμηλά;

Όπου και να είσαι, να μας προσέχεις ... θα σε θυμάμαι πάντα.