Life as a game...

Πολλές φορές λέμε ότι η ζωή είναι ένα παιχνίδι κι ότι επειδή είναι σύντομη να κάνουμε ό,τι μας γουστάρει. Πολλοί το παρεξηγούν και νομίζουν ότι "κάνω ό,τι γουστάρω" πάει να πει κάνω στους άλλους ό,τι γουστάρω. Οι άνθρωποι που δεν έχουν τον έλεγχο της ίδιας τους της ζωής προσπαθούν με χαλινάρια να επηρρεάζουν τις ζωές των γύρω τους ώστε να αποκτήσει η δική τους σημασία. Και όντως...αν εδώ, σε αυτό το σημείο παρομοιάσουμε τη ζωή με ένα παιχνίδι το καταλαβαίνεις...τα φαντασματάκια δε θα έκαναν τίποτα στη ζωή τους αν δεν υπήρχε ο Pac-Man. Ο Pac-Man γεμίζει τη ζωή τους, τα φαντασματάκια περιμένουν πότε θα πατηθεί το κουμπί για να αποκτήσει νόημα η άσκοπη περιπλάνησή τους μέσα στην πίστα. Ο Pac-Man κάνει αυτό που πρέπει τρέχει μέσα στην πίστα και τρώει και τα φαντασματάκια ακολουθούν.
Στο παιχνίδι όμως ο Pac-Man μπορεί να πάθει μια στραβη και να πέσει πάνω στα φαντασματάκια. Έχει μερικές ζωές περιθώριο. Στη ζωή πόσες φορές έχουμε περιθώριο να κάνουμε λάθος επιλογής στο μονοπάτι; Στη ζωή δεν τη γλιτώνεις τόσο εύκολα όπως στο παιχνίδι. Στο παιχνίδι πέφτεις πάνω στο φάντασμα, σε τρώει κι αρχίζεις πάλι την πίστα. Στη ζωή τα πράγματα είναι λίγο πιο περίπλοκα γιατί το φάντασμα σε τρώει μεν κι αρχίζεις να μετατρέπεσαι κι εσύ σε φάντασμα και χάνεις τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή σου αφού σε εξουσιάζουν τα άλλα φαντάσματα που είναι παλιές μπιπ στο κουρμπέτι. Βρίσκεις έναν άλλο Pac-Man να ακολουθείς και να προσπαθείς να τον φας. Κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη αλλά δεν αναγνωρίζεις τη διαφορά γιατί έχεις την όψη σου αλλά δεν έχεις πλέον το πνεύμα σου, την ουσία σου. Αν είσαι έξυπνος και τυχερός καποια στιγμή αν και φάντασμα, κουτουλάς το κεφάλι σου στον τοίχο και συνέρχεσαι. Εάν είσαι λίγο βλάκας, ή άβγαλτος και άπειρος μονιμοποιείσαι στο παιχνίδι και παραμένεις ισόβια εκτός αν σε εξορίσουν τα άλλα φαντάσματα ή αν τυχαία κοπανήσεις το κεφάλι σου...