See ya!

Φεύγω! Σιχαμερή, γκίζα, ενοχλητική πόλη με τα ηλίθια μέσα μεταφοράς και τους παρανοϊκούς κατοίκους σου, σε αποχαιρετώ! Πάω να απλώσω την αρίδα μου σε παραλίες ήσυχες, όμορφες, γαλήνιες και καθαρές!

Γοργόνες και μάγκιες, τα ξαναλέμε.

Να περασετε τέλεια, μην ξεχάσετε το αντηλιακό και το φινετσάτο γυαλί. Να προσέχετε τις τσούχτρες και τα σκυλόψαρα!

Ρητό

Το πέτυχα σήμερα στο facebook και πιστεύω ότι τα σπάει... ιδού:

"Όταν σε αγαπούν μη γίνεσαι τύραννος κι όταν αγαπάς μη γίνεσαι σκλάβος!"

Respect!

Public Enemies

Την είχα δει το Σάββατο. Πολύ καλή ταινία αν και λίγο μεγάλη. Για τον Johnny Depp δεν υπάρχουν λόγια, αν και το στόρυ θα μπορούσε να παρομιαστεί ελαφρώς με το Βασιλιά της Κόκας, πάντα οι ρόλοι του έχουν μια μοναδικότητα. That's just him.
Ο Christian Bale από την άλλη αν και πολλοί τον έμαθαν από το Batman, έχει αποδείξει από νωρίς το ταλέντο του.
'Ηταν σαν να έβλεπα τον Clyde και τη συμμορία του. Go watch it people.

Weekend

Τι γαμάτη θάλασσα χτες και σήμερα!!! Εντάξει το μπάνιο ήταν απόλαυση αυτό το ΣΚ όχι μόνο επειδή η θάλασσα ήταν απίστευτα καθαρή αλλά κι επειδή ο Freddo στο κιόσκι έκανε μόνο 2,10 :P
Μετά από την θάλασσα-αποτυχία την προηγούμενη Κυριακή πιστεύω αυτό το ΣΚ ήταν ότι έπρεπε.
Περιμένω πώς και πώς να τελειώσουν οι εξετάσεις να πάω διακοπές να δω και το κολλητάρι μου που έχω πολύ καιρό να τον δω.
Εσείς θα πάτε διακοπές και πού;

Αφιερωμένο

Οι ...... και οι λολές!

Μια φίλη μου δούλευε σε τράπεζα. Άρχισε να της την πέφτει ελαφρώς ο προιστάμενός της. Στην αρχή το παράβλεψε αλλά αυτός της την έπεσε αγριότερα. Η κοπέλα αρνηθηκε κι ο τυπάς την έστειλε στα Τάρταρα επειδή πληγώθηκε ο εγωισμός του που απορρίφθηκε κι έτσι η κοπέλα αναγκάστηκε να παραιτηθεί.

Δεν είναι εκνευριστικό να βλέπεις να μένουν χωρίς δουλειά άτομα που μένουν στις αρχές τους ενώ κάτι πουτανάκια που κάθονται στον ένα και τον άλλο είναι βολεμένα;

Αλλά το λέει κι η παροιμία, οι πουτάνες κι οι λολές έχουν τις τύχες τις καλές.

Α, πάγαινε ρε Brad!

Δε βρίσκετε τους ηθοποιούς που βασίστηκαν στην εμφάνισή τους χαζούς που προσπαθούν όταν περάσουν μια ηλικία προσπαθούν να κάνουν "στροφή στην ποιότητα";
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Brad Pitt. Εντάξει δε λέω...έπαιξε στο "Θέλμα και Λουίζ" αλλά έπαιξε και στη Συμμορία των 11, 12, 13 και την Τροία. Τώρα στα γεράματα θέλει να μας πείσει για το ταλέντο του και γυρίζει δυσχώνευτες ταινίες όπως τη Βαβέλ και την "Δολοφονία του Τζέσε Τζέιμς από τον δειλό Ρόμπερτ Φορντ" (φτου σκουληκομυρμηγκότρυπα) και τη ΜΕΓΙΣΤΗ "απίστευτη ιστορία του Μπέντζιαμιν Μπάτον". Come on Brad give us a brake. Κι ο Johnny Depp είναι ωραίος, αλλά έπαιξε κι έναν "Ψαλιδοχέρι", ένα τρελό κουρέα στη οδό Φλιτ, ένα μεθύστακα πειρατή.
Ντάξει γύρισες και τα 7 χρόνια στο Θιβετ αλλά δε ξέρω. Ήσουν καλύτερος ως guest στα φιλαράκια, no offence, you were hilarious!
Αμάν πια αυτός ο βωμός της εμπορικότητας με τις ψευτοκουλτουριάρικες, σοβαροφανείς ταινίες

A sociopath never confesses...

Ψυχολογία. Υπάρχουν άνθρωποι με σοβαρές ανασφάλειες. Άνθρωποι που βασανίζουν καθημερινά τον εαυτό τους επειδή πιστεύουν οτι they don't make the cut. Και μπορεί να έχουν δίκιο. Κλαίνε κρυφά στον εαυτό τους το βράδυ και κάνουν τα πάντα για να ξεχαστούν. Κυρίως όμως κάνουν ότι μπορούν για να γεμίσουν τη ζωή τους. Προσπαθούν απελπισμένα να διαδώσουν την "καλή τους μεριά" και τη δημοτικότητά τους. Προσέχουν πάντα τι λένε στους άλλους κι εκφράζονται ελεύθερα σε ελάχιστα άτομα και φυσικά δεν είναι ειλικρινείς ούτε καν στον ίδιο τους τον εαυτό. Η φιλενάδα γίνεται από τη μια η γλυκειά παλιά φίλη κι από την άλλη η τσιγκούνα που εκτυπώνει τις εργασίες της σπίτι τους. Το αίσθημα γίνεται από τη μία "ο άντρας" κι από την άλλη το σκυλάκι που τους ακολουθεί παντού κι έχει χάψει το παραμύθι. Ένας άνθρωπος που λέει "σ'αγαπω" καθημερινά στο τηλέφωνο γίνεται ο μαλάκας που έχουν για να περνάνε το χρόνο τους. Το τσουλάκι που κάποτε θα πηδούσαν και θα έφευγαν έχει γίνει η γυναίκα που τους κυβερνά (και γελάνε μαζί του όλοι οι άντρες στη γειτονία που λέει και το άσμα). Ο φίλος που ακούει τις παράνοιές τους είναι ο βλάκας που αν δεν κανονισουν οι ίδιοι για καφέ δε θα ήταν ποτέ φίλοι. Το άτομο που πάσχει από μια ασθένεια γίνεται ο ξεροκέφαλος που δεν πρόσεχε τη ζωή του και τώρα φταίει για αυτά που τραβάει.
Μπορεί αυτά να σας ακούγονται ξένα, μπορεί και οικεία. But the thing is, we always bite the bait. Όταν πιστεύουμε ότι υπάρχει πραγματικό φως στο τούνελ πέφτουμε πάνω στο μαλάκα που μας περίμενε με ένα φτηνό φακουδάκι μέσα σε μια ρουφήχτρα. Όταν θέλουμε να βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο, μπορεί να ξεγελαστούμε από τον ύπουλο που έχει γεμίσει το ποτήρι με δηλητήριο. We can never be sure.
Το όπλο στο να είμαστε εμείς καλά είναι να μας γεμίζει πρώτα από όλα ο εαυτός μας. Αν μια διαταραγμένη προσωπικότητα δεν είναι καν ολοκληρωμένη τότε δε μπορεί καν να έχει ταυτότητα και πότε παρουσιάζονται ως οι πιο καλοί άνθρωποι, άλλωτε θέλουν να κάνουν κόλαση τη ζωή των άλλων και προσπαθούν να ανέβουν στα ίδια τους τα μάτια.
Ένας άνθρωπος που δε σέβεται τον εαυτό του τόσο ώστε να φροντίζει να έχει τη συνείδησή του καθαρή τι σας κάνει να πιστεύετε ότι θα μοιραστείτε μαζί του το οτιδήποτε αφού ο ίδιος δεν ξέρει τι είναι και τι έχει.
Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι η παλιά μου συνάδελφος (ανατρέξατε σε παλαιότερα ποστ). Η κοπέλα είχε τόσο μια τόσο ελλειπή προσωπικότητα που είχε καταντήσει να μην ξέρει ποια είναι. Στο αφεντικό της ήταν υπόδειγμα και πίσω έλεγε "Χέστηκα για το κωλομάγαζο του φαλακρού κωλόγερου". Οι συνάδελφοι ήταν η Ελενίτσα, η Μαριγούλα, η Νατασσούλα και πίσω τους ήταν η χαζή κακάσχημη, η ξινή ελαφρόμυαλη και η σπαστική αγενής. Ο πελάτης ήταν ο κύριος τάδε με το καλό γούστο στις ταινίες που μόλις έβγαινε από το μαγαζί ήταν ο μαλάκας που δεν πρόσεξε τα καινούρια της εξτένσιον (ξερω γω).
Για να μην πάμε σε άγνωστα πρόσωπα που επειδή τους καταπιέζει η γυναίκα ή η πεθερά τους σε ένα τρακάρισμα βγαίνουν να βρίσουν τον μπροστά που ΔΕΝ έτρεχε για να το παίξουν σε κάποιον βρε παιδί μου νταήδες, αντί να γίνουν άνθρωποι και να ρωτήσουν αν ζει ο άλλος ή αν πεθαίνει. Ή ο ηλίθιος που στην εθνική κατεβαίνει απο το αμάξι σταματώντας την κυκλοφορία στη μια λωρίδα για να πάει να πουλήσει μαγκιά στο λεωφοριατζή που δεν τον άφησε να αλλάξει λωρίδα.
Αυτό που με τσαντίζει σε όλα αυτά τα άτομα είναι το ότι αντί να προσπαθήσουν να γεμίσουν τον εαυτό τους σωστά, προσπαθούν να ξεχάσουν τις ελλείψεις τους με το να προσπαθούν να προκαλέσουν τα ίδια σε άλλους ανθρώπους. Αυτό είναι το αντίθετο της εξέλιξης. Αντί να εξελίσσονται σε καλύτερα άτομα γίνονται πιο ζώα. Επειδή κάποιοι τους φαίνονται καλύτεροι αντί να προσπαθούν να τους ξεπεράσουν απλά τους ρίχνουν λάσπη και σκατά για να τους φέρουν στα ίσα τους.
Ως κλείσιμο, έχω να δώσω μία συμβουλή. Να αγαπάτε εσάς γι αυτό που πραγματικά είστε κι οι γνώμη των ασήμαντων είναι για τον εαυτο τους και μόνο. Να κάνετε παρέα με άτομα που σας αγαπάνε πραγματικά και μην εθελοτυφλείτε σε παρατυπίες και πράξεις ατόμων γύρω σας που σας πληγώνουν. Όσο και να θέλουν τη φιλίας σας και να σας ικετεύουν, άτομα που σας πιέζουν να κάνετε παράλογα πράγματα στο όνομα της ευκαιριακής φιλίας, απλά δεν τους χρειάζεστε. Υπάρχουν εκεί έξω άτομα που πραγματικά αξίζουν την παρέα σας και δεν προσπαθούν να αλλοιώσουν την προσωπικότητά σας. Και να θυμάστε ότι κανένας που αξίζει πραγματικά δε χάνεται κι όσοι μαλάκες υπάρχουν εκεί έξω καίγονται καθημερινά στην κόλαση που έφτιαξαν οι ίδιοι ενώ εσείς απολαμβάνετε την ταινιούλα σας με τους φίλους σας ;) Stay strong and tuned to my blog.

Loud Melody ;)

Η ιστορία μου μίσους και πάθους με την Arrabbiata

Είμαι κι εγώ, όπως πολύς κόσμος, μακαρονού (τι να κάνουμε). Μου αρέσουν οι διάφορες σάλτσες ζυμαρικών, τρελαίνομαι. Τα πήγαινα καλά με όλες τις σάλτσες εκτός την Arrabbiata και θα σας εξηγήσω γιατί.
Κάπου στο δεύτερο έτος της σχολής μας είχε καλέσει μια κοπελιά σπίτι της να μας κάνει το τραπέζι. Θα ετοίμαζε μακαρονάδα με σάλτσα Arrabbiata (η αλήθεια είναι ότι δεν είχα ξαναδοκιμάσει σάλτσα Arrabbiata οπότε μου φάνηκε καλή ιδέα). Όμως, αν και η κοπελιά κατέφυγε στην ελεεινή λύση της σάλτσας σκόνη που την ανακατεύεις με νερό, δε ξέρω πώς στο διάβολο τα κατάφερε αλλά η σάλτσα της ήταν πλήρης αποτυχία. Είχε γεύση νερού με υπερβολικά πολύ πιπέρι. Νταξει δε λέω, δεν είναι πάντα εύκολη η μαγειρική αλλά δε μπορώ να καταλάβω πώς μπορεί κάποιος να σκατώσει τόσο πολύ σάλτσα σκόνη που απλά βάζεις νερό.
Ως αποτέλεσμα της χάλια μαγειρικής της κοπελιάς με ενοχλούσε υπερβολικά το στομάχι μου (είναι και κομματάκι ευαίσθητο, δεν άντεξε την πυρηνική βόμβα αποτυχημένης Arrabbiata). Υπέθεσα ότι ίσως έφταιγε η σάλτσα και από τότε άρχισα να τρέφω μια απέχθεια για τη συγκεκριμένη σάλτσα.
Όμως τις προάλλες, δοκίμασα να φτιάξω η ίδια σάλτσα Arrabbiata στο σπίτι. Δοκίμασα με δισταγμό για να δω αν η σάλτσα μου θα είχε βγει το ίδιο αηδία με της κοπελιάς. Όμως ομολογώ ότι ήταν πολύ καλή κι έτσι πήρα το ρίσκο κι έφαγα κανονικά. Και όλα μια χαρά.
Άρα δεν έφταιγε η σάλτσα αλλά η μαγείρισσα. Μερικοί άνθρωποι απλά δεν έχουν ταλέντο στη μαγειρική. Καλύτερα να κουρεύουν παρά να μαγειρεύουν. Όχι τίποτα άλλο αλλά μη στείλουν και κανένα άνθρωπο στο νοσοκομείο με δηλητηρίαση!
Οπότε παιδιά μου προσέχετε τι τρώτε και ποιος τα μαγειρεύει....
Aπό τότε που έφτιαξα την Arrabbiata έχει γίνει από τις αγαπημένες μου σάλτσες! Την αγαπώ! ;)


Φιλικά, Loud Melody ;)

Υ.Γ. Είμαι πολύ περήφανη για τη μαγειρική μου (και πολύ ψώνιο, επειδή μου αξίζει :P)

Life as a game...

Πολλές φορές λέμε ότι η ζωή είναι ένα παιχνίδι κι ότι επειδή είναι σύντομη να κάνουμε ό,τι μας γουστάρει. Πολλοί το παρεξηγούν και νομίζουν ότι "κάνω ό,τι γουστάρω" πάει να πει κάνω στους άλλους ό,τι γουστάρω. Οι άνθρωποι που δεν έχουν τον έλεγχο της ίδιας τους της ζωής προσπαθούν με χαλινάρια να επηρρεάζουν τις ζωές των γύρω τους ώστε να αποκτήσει η δική τους σημασία. Και όντως...αν εδώ, σε αυτό το σημείο παρομοιάσουμε τη ζωή με ένα παιχνίδι το καταλαβαίνεις...τα φαντασματάκια δε θα έκαναν τίποτα στη ζωή τους αν δεν υπήρχε ο Pac-Man. Ο Pac-Man γεμίζει τη ζωή τους, τα φαντασματάκια περιμένουν πότε θα πατηθεί το κουμπί για να αποκτήσει νόημα η άσκοπη περιπλάνησή τους μέσα στην πίστα. Ο Pac-Man κάνει αυτό που πρέπει τρέχει μέσα στην πίστα και τρώει και τα φαντασματάκια ακολουθούν.
Στο παιχνίδι όμως ο Pac-Man μπορεί να πάθει μια στραβη και να πέσει πάνω στα φαντασματάκια. Έχει μερικές ζωές περιθώριο. Στη ζωή πόσες φορές έχουμε περιθώριο να κάνουμε λάθος επιλογής στο μονοπάτι; Στη ζωή δεν τη γλιτώνεις τόσο εύκολα όπως στο παιχνίδι. Στο παιχνίδι πέφτεις πάνω στο φάντασμα, σε τρώει κι αρχίζεις πάλι την πίστα. Στη ζωή τα πράγματα είναι λίγο πιο περίπλοκα γιατί το φάντασμα σε τρώει μεν κι αρχίζεις να μετατρέπεσαι κι εσύ σε φάντασμα και χάνεις τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή σου αφού σε εξουσιάζουν τα άλλα φαντάσματα που είναι παλιές μπιπ στο κουρμπέτι. Βρίσκεις έναν άλλο Pac-Man να ακολουθείς και να προσπαθείς να τον φας. Κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη αλλά δεν αναγνωρίζεις τη διαφορά γιατί έχεις την όψη σου αλλά δεν έχεις πλέον το πνεύμα σου, την ουσία σου. Αν είσαι έξυπνος και τυχερός καποια στιγμή αν και φάντασμα, κουτουλάς το κεφάλι σου στον τοίχο και συνέρχεσαι. Εάν είσαι λίγο βλάκας, ή άβγαλτος και άπειρος μονιμοποιείσαι στο παιχνίδι και παραμένεις ισόβια εκτός αν σε εξορίσουν τα άλλα φαντάσματα ή αν τυχαία κοπανήσεις το κεφάλι σου...

Ice Age 3 THE DAWN OF THE DINOSAURS

Εντάξει, τα λόγια είναι περιττά. Βγήκε την περασμένη βδομάδα στους κινηματογράφους μια ταινία που περιμέναμε καιρό τώρα. Η εποχή των παγετώνων 3.
Αν και η ελληνική μεταγλώττιση είναι αρκετά αστεία και πετυχημένη, λόγω Φιλιπίδη και Μπέζου, προτίμησα να δω την αρχική εκδοχή με τους υπότιτλους.

Όποιος είναι φαν των κινουμένων σχεδίων να πάει οπωσδήποτε να το δει, υπάρχουν στιγμές που λιώνεις από το γέλιο. Από τις λίγες ταινίες που κατέληξαν σε τριλογία και κατάφεραν οι δημιουργοί να κάνουν το κάθε σίκουελ καλύτερο από την προηγούμενη ταινία.

Ωραία ιστορία, καλά πλασμένο σενάριο με αστείες ατάκες. Νομίζω όλοι μας χρειαζόμαστε μια καλή δόση χιούμορ και η "Εποχή των Παγετώνων" μπορεί να μας την προσφέρει.